Deze week een discussie gehad over de beleving van een kunstwerk, door kunstenaar en toeschouwer. Het is bekend dat toeschouwers kunstwerken anders benaderen dan de visie van de kunstenaar. De toeschouwer weet nooit zeker wat de kunstenaar wil uitdrukken met een werk. Je kunt je nog zo verdiepen in de kunstenaar, maar ieder heeft toch zijn eigen belevingswereld. Daarnaast is het de vraag hoe helder de kunstenaar zelf heeft waar hij precies mee bezig is. Binnen een bepaalde ruimte weet een kunstenaar dat wel, maar hoe groot die ruimte is, weet niemand.
Toch blijkt dat mensen die mijn werk al jaren van dichtbij volgen, toch vrijwel altijd oordelen op het eindresultaat van een werk en het handschrift van de kunstenaar. Als kunstenaar kan ik stappen maken en heel tevreden zijn met mijn ontwikkeling, een toeschouwer is zich hier niet of in veel mindere mate van bewust. Het is nog steeds duidelijk dat ik het gemaakt heb. De vraag is of de toeschouwer de stappen kan herkennen die ik gemaakt heb of dat het handschrift toch een bepalende factor blijft.
Het werk van Picasso wordt vaak onderverdeeld in verschillende perioden. Onafhankelijk van de periode is het voor iedereen duidelijk dat Picasso het werk gemaakt heeft. Achteraf zijn de verschillende perioden te herkennen en in te delen naar thematiek, kleur of wat dan ook. Zo wordt bij kunstenaars die al vele jaren bezig zijn ook gesproken van oud en nieuw werk. Het is dus wel duidelijk dat kunstenaars in de loop der jaren ander werk maken, maar wat door de oogharen duidelijk van een kunstenaar is.
De verandering die een kunstenaar doormaakt in zijn carrière is meer een ontwikkeling die zich achter de schermen plaats vindt. Een stuk sijpelt wel door naar het uiterlijk van het werk, maar een groot deel blijft onzichtbaar en is verborgen in het proces tot het uiteindelijke schilderwerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten