Finland (2)

Vandaag een lange wandeling gemaakt. Sneeuwscooterpad gevolgd door de bossen. Op het ogenblik de enige manier om door de bossen te komen, want buiten de geplette sneeuw is het geen lopen. Je zakt tot ongeveer je middel weg en dan wil je geen 8 km lopen. Ik heb een oude vertrouwde wandeling gemaakt, maar kwam ook weer allerlei nieuwe dingen tegen. Meer eigenlijk open plekken waar ooit (vorig jaar nog) bos was.




Je hebt in het bos dan het gevoel dat je verdwaald ben als je naar een witte vlakte wandelt, terwijl je in je beleving naar een pad tussen de bossen doorwandeld. Bij het pad aangekomen zie je dat je wel goed zit, maar dat de omgeving zich aangepast heeft. Het pad verder volgend om je op een gegeven moment op een volgend punt. Door wandelen door de dikke laag sneeuw omdat je aan de overkant wil komen of een stuk omwandelen via het sneeuwscooterpad. Maar voor dat laatste gekozen. Raar gevoel hoor, omdat je anders altijd gewoon door kon lopen. Maar als ze er niet hoeven te zijn met hun tractoren dan zijn deze ‘onofficiele’ wegen niet schoon.



Het onbegaanbare pad van beide kanten.

Dus na vele meters (misschien wel 550 meter extra) kwam ik uiteindelijk toch weer op het pad terug. Hier kon ik mijn weg makkelijk vervolgen. De rest was weer min of meer geschoond.
Het weer is hier overdag net onder 0 en ’s nachts -10 - -15. Iets anders dan die +6 overdag van een aantal dagen geleden. Betekent wel weer een hoop sneeuw. Er is deze week nog 10 cm voorspeld. De sneeuwlaarzen zijn dus nog steeds een welkom schoeisel.




Na zo’n 8 km kwam ik weer in de buurt van Saksala. Maar eerst weer een grote verbazing dat er weer een paar stukken bos weg waren. Dit keer meer dan het andere stuk bos. Een hutje dat met zijn veldje heerlijk ingebed tussen de bomen stond, staat nu nog solistischer in het land dan het geval geweest is.



Ik realiseerde me ook dat de foto’s van de bomen nu dus geschiedenis zijn. Dat beeld komt nooit meer terug.


In 2008


Nu

Vrijdag ben ik naar Kuopio geweest. Onderstaande auto staat veilig bij het politiebureau.





In Kuopio het Kunst Museum bezocht. Ze hebben hier een hele mooie expositie van water. Ontzettend mooie dingen gezien. Boven hadden ze de vaste collectie. Dit keer met landschapschilderijen. Dit was ook de moeite waard. Vele mooie kunstwerken gezien. Ook hadden ze natuurlijk van die idyllische klassieke landschappen, maar ook wat ik maar Finse landschappen noem. Dat wat mij erg aanspreekt. Veel kleur, geabstraheerd en mooie sfeer. Daarna weer een lange rit (2 uur) terug. De natuur onderweg is soms al zo’n autorit waard. Hiervan heb ik geen foto's. Ik heb ervoor gekozen heerlijk uit het raam te kijken.
De dag ervoor hebben ze bij Kuopio nog een grote kettingbotsing gehad. 70 auto's en naar verwachting 1 miljoen euro schade. In Finland kan dat dus ook in de winter.

Finland (1)

Ik ben nu anderhalve week in Finland. Ik heb hier een plek waar ik af en toe kan werken. Het is een plek in een kunstcentrum ‘Saksala ArtRadius’ die gelegen is in de binnenlanden van Finland. Het is hier rustig. In het centrum zijn een aantal internationale kunstenaars aanwezig. Shona MacPherson uit het Verenigd Koninkrijk, Tessa uit Finland/Griekenland. Toen ik hier kwam was Melanie er ook. Ze is inmiddels terug naar Australië.

De natuur is hier weer prachtig. Er ligt zo’n 75 cm sneeuw. Wandelingen door het bos zitten er dus niet echt in, want het is zwaar lopen als je zo extreem kunt wegzakken. Tussen de sneeuwmuren doorwandelen, als je op de paden blijft, is op zich al een hele ervaring. Inmiddels heb ik al de nodige wandelingen gemaakt. Grappig vond ik het om te ervaren hoe de iele boompjes van jaren geleden inmiddels al een stukje dikker en groter geworden zijn. Ik zal eens kijken of ik foto’s van die bomen naast elkaar kan zetten. Op sommige stukken hebben ze sinds de zomer bomen gekapt, waardoor je nu kale plekken tegenkomt, die door de dikke laag sneeuw nog extra benadrukt wordt.





Wat heb ik zoal gedaan in deze eerste anderhalve week. Ik ben donderdagavond aangekomen in Haukivuori. Altijd een hele ervaring op het station (voor zover je het ook een station kunt noemen). De trein stopt en je kunt uitstappen, maar daar is dus ook alles mee gezegd. Vrijdags heb ik geprobeerd in Finland te aarden. ’s Middags ben ik aan het werk gegaan. Mijn project ‘Das Schwarze Revier Revised’ moet ook in Finland doorgang vinden. Dus echt rustig op gang komen was er niet bij. Zaterdag was er opening van de expositie van Melanie en Tessa. Daarvoor had ik nog tijd om een wandeling buiten te maken en heerlijk door een verse laag sneeuw te banjeren. Op de opening was het behoorlijk druk. Melanie en Tessa hebben les op de lokale lagere school gegeven en een aantal van de leerlingen zijn met hun ouders langs gekomen. Ik heb gelijk veel oude bekenden weer gesproken.

Zondag ben ik aan het schilderen gegaan. Mijn schilderij moest aan het eind van de dag afgerond zijn. Ik had nog geen idee waar ik met het schilderij heen wilde, dus het was een hele zoektocht. Uiteindelijk werd het beeld wel helder, maar uitgekristalliseerd had ik het nog niet. Het schilderij kon niet wachten, dus ben ik aan de gang gegaan. Even voor 12’en had ik het schilderij afgerond. Ook deze week was het weer gelukt.

Maandag ben ik begonnen met het schilderij voor deze week. ’s Middags was er een bijeenkomst met regionale kunstenaars. Er was een aardige club gekomen. Aan het eind van het rondje, zijn Shona en ik met 3 kunstenaars meegegaan. We hebben een kijkje genomen in hun ateliers in Juva. Kari Kärkkäinen en zijn vrouw Hanna Sinikka Räty wonen en werken in een oude school. Niet van het formaat als in Nederland, maar toch een gebouw met mooie werkruimtes en helemaal afgezonderd gelegen in de natuur. Daarna meegegaan met Matti Kurkela. Hij heeft bij zijn huis een grote schuur waar hij zijn werk maakt. Het zijn sculpturen, maar helemaal geinspireerd op de Finse natuur.


Werk van Hanna Sinikka Räty

Werk van Hanna Sinikka Räty


Werk van Kari Kärkkäinen

Werk van Matti Kurkela

Werk van Matti Kurkela

Dinsdag ben ik naar het meer gewandeld. Een van mijn favoriete wandelingen, want deze plek bij het meer ligt bij een kerkje en op een hoek. Hierdoor heb je een fascinerend uitzicht over het meer. De dichtsbijzijnde overkant is ongeveer 1,5-2 km. Machtig om zo’n wit oppervlak te zien met af en toe een eilandje met bomen. Door de sneeuw was het meer helaas nauwelijks begaanbaar. Met een gevoel van vrijheid en ruimte ben ik weer terug gegaan.








Woensdag heb ik een bezoek gebracht aan Mervi. Een van de mensen in Finland met wie ik veel contact heb. Ze woont in dezelfde gemeente, maar je moet er wel 25 km voor rijden, want ze woont een heel eind aan de andere kant van het meer en bruggen kennen ze hier niet zo heel veel. Dus even een stukje site seeing vanaf de andere kant van het meer.








De rest van de week heb ik me vooral bezig gehouden met schilderen. Ik heb veel schetsen gemaakt voor mij ‘Das Schwarze Revier Revised’-werk-van-de-week. Tevens heb ik vele boompjes getekend. Ik heb besloten om elke avond een boompje te tekenen, zodat ik aan het eind van mijn verblijf vele boompjes heb. De bomen die nu in het museum hangen, kan ik dan verversen met nieuwe boompjes.

Dit was het begin van mijn avontuur in Finland.

Gelaagdheid

De afgelopen jaren is mijn werk erg verandert qua gelaagdheid. Tijdens mijn afstuderen hadden mijn werken vaak een zeer transparante ondergrond. De ondergrond bestond uit een of meerdere lagen vloeibare acryl die ook nog eens sterk verdund was. Daarna was gelaagdheid nog wel in mijn werk aanwezig, maar minder dominant. Het was vooral een zoeken naar kleur die gepaard ging met vele kleurlagen over elkaar heen. De onderliggende lagen waren hierbij veelal niet duidelijk waarneembaar.

Nadat ik van acryl naar olieverf overgestapt ben (2008), is de dieptewerking in de kleur belangrijker geworden. Bij verdunde olieverf lagen miste ik de intensiteit van de kleur, waardoor ik vanzelf meerdere lagen over elkaar ging plaatsen om een sterkere kleurintensiteit te krijgen. Deze kleurintensiteit werd ook nogal eens versterkt door het gebruik van verschillende kleuren. Door de lagen transparant te houden, gaan de kleuren een mooie versmelting met elkaar aan. Hierdoor hebben de kleuren een ander spanningsveld gekregen dan in de jaren daarvoor.

Nu ben ik aan het onderzoeken hoe ik kleur en transparantie kan gebruiken. Dit heeft mede ook te maken met mijn schilderproject dit jaar. Doordat ik mezelf de opdracht heb gegeven om elke week een schilderij te maken, ben ik (tijdelijk) weer terug overgestapt naar acryl. De werkwijze met acryl is toch duidelijk verschillend in de manier waarop ik mijn schilderijen opbouw. Ook wil ik weer graag transparante lagen hebben zoals in het begin, maar toch wil ik de schilderijen ook een mooiere diepte in kleur geven dan die toen in mijn schilderijen aanwezig was. Hierin ben ik in mijn werken nu heel erg aan het zoeken. Hoe kan ik met acryl toch die intensieve kleurdoorwerking van olieverf hebben of hoe kan ik de transparante lagen meer kleurdynamiek geven? Of heb ik hiervoor toch olieverf nodig? Aan het eind van het jaar heb ik hopelijk mijn raadsels wat helderder in kaart gebracht. Wordt vervolgd.