Vandaag ben ik naar Museum Boymans van Beuningen geweest. Na een maand me vooral verdiept te hebben in Luc Tuymans (schilderijen en teksten) even iets heel anders.
De expositie van Johan Thorn Prikker vond ik heel interessant. Schilderkunst blijft voor mij toch favoriet boven de toegepaste kunst. Ik mis hierin vooral het werken met de kwast.
Bij de expositie van Thorn Prikker werd ik vooral getroffen door een aantal symbolistische tekeningen die ik aan het begin van de expositie tegenkwam. De lijnvoering in de tekeningen trokken me heel erg en nog steeds. Grote vormen, maar toch spannende lijnvoeringen. Kijk vooral naar de voeten van de werkers in zijn tekeningen. Het geeft iets ontzagwekkends. Na deze kennismaking met Thorn Prikker was ik gefascineerd geraakt door zijn werk. Zijn toegepaste, symmetrische en gestileerde werk kwam vooral tot uiting in de glas-in-loodramen. Bij dit gestileerde werk voel ik altijd een sterke verwantschap.
In mijn eigen werk probeer ik zo'n strakke gestileerdheid te vermijden - omdat ik niet weet wat ik er mee wil - maar het blijft me triggeren. Ik zoek in mijn werk een bepaalde losheid die ik nog niet helemaal gevonden heb en ook moeilijk kan omschrijven. Soms wordt mijn werk heel 'wiskundig' (lees minutieus ten opzicht van elkaar geplaaste vormen) opgezet, maar toch probeer ik hierin ook iets dynamisch en poetisch weer te geven. Misschien een onmogelijke opgave, maar vooral een interessante opgave. Hierbij stel ik mezelf ook vaak de vraag hoe belangrijk formele aspecten zijn?
Terug naar waar ik in eerste instantie voor gekomen was: het werk van Van Dongen. Het werk van Van Dongen is dynamisch en sprankelend geschilderd. Zijn portretten van voor WO I zijn intrigerend. Soms geeft hij de achtergrond een symbolische betekenis om de geportretteerde te positioneren. En dit werkt ontzettend goed. Het geeft tegelijk het portret iets vervreemdends. Na het bestuderen van het werk van Luc Tuymans en veel lezen van artikelen over Tuymans, benadrukt het werk van Van Dongen de viruositeit. Het bedachtzame dat je voelt in het werk van Tuymans is in het werk van Van Dongen niet aanwezig. Het werk is spontaner, dynamischer geschilderd. Ook is het werk van Van Dongen veel kleurrijker.
Een goede ervaring om twee verschillende kunstenaars zo naast elkaar te kunnen plaatsen. Tuymans vooral vanuit de verschillende interviews van de afgelopen 10 jaar en Van Dongen vanuit de beeldtaal van zijn schilderijen. Het werk van Tuymans en Van Dongen hebben voor mij raakvlakken met elkaar, terwijl ze vooral heel verschillend zijn. Het werk van Thorn Prikker staat echt op zichzelf, maar op zijn manier net zo fascinerend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten