Na een introfilm, kregen we kort uitleg van het werk. Bleek dat ik het werk van deze kunstenaars al eerder heb gezien op de Bienale van Venetie in 2009. Dat beeld had ik in mijn hoofd, maar wat ik nu zou zien, geen idee. Met veel zin zijn we de loods ingewandeld. Via een tunnel werd je langzaam het werk ingezogen. Na een tijdje door het werk van Elmgreen & Dragset te hebben gelopen, begint het werk langzaam op je in te werken. Er gebeurt van alles. Ben je toeschouwer of deelnemer? Je voelt je een voyeur. Je gluurt door ramen bij de mensen naar binnen. Hoe zit hun interieur eruit, hoe leven ze. Zo krijg je een korte blik op verschillende culturen. een beeld van hoe we in het dagelijks leven ook leven. Alleen is de afstand tot elkaar anders en gluur je niet bij de buren naar binnen.
Daarnaast moet je goed opletten of dat wat je ziet en hoort wel daadwerkelijk bij elkaar hoort. Zo kun je in een kamer met de voetbalwedstrijd meekijken, maar na wat beter geluisterd te hebben, blijkt het commentaar bij een andere wedstrijd te horen. Alles wat je ziet is dus niet altijd wat je ook met al je andere zintuigen waarneemt. Het laat zien hoe bedrieglijk de wereld soms kan zijn.
De loods is een mooie plek voor deze surrealistische tentoonstelling, genaamd 'The One & The Many'. De sfeer die de loods oproept met zijn gedimde licht wordt nog extra versterkt door de 'figuranten'. Het is een donkere, wat grimmige sfeer waar er ruimte is voor de randen van de samenleving. Elmgreen & Dragset schuwen het spelen met deze randen niet. Na enige tijd rondgedoold te hebben, ben ik met een enerverend gevoel weer naar buiten gegaan. Ik zou zo'n expositie toch snel laten schieten, maar ik vond het zeer de moeite waard om de wereld die in de loods gecreëerd is te ervaren. Ik denk met mooie herinneringen terug aan deze ervaringstheater, wat ik eigenlijk een beter omschrijving vind.
